Week 8: Saigon, Phu Quoc en terug naar Rotterdam

Ik hoor van sommigen dat ik ‘nu alweer’ naar huis kom en dat ‘de tijd zo snel is gegaan’, maar voor mij voelt dat niet zo. Het duurde voor mij juist lang en ik heb van elke minuut genoten. De laatste week heb ik doorgebracht in Ho Chi Minh City (beter bekend als Saigon) en het eiland Phu Quoc. En nu ben ik weer onderweg naar huis in een 26 uur durende reis. Genoeg tijd dus voor een korte terugblik op afgelopen week en een eindconclusie.

Na Hanoi, Moc Chau en Hoi An, was Saigon de volgende bestemming. Na 2 weken Vietnam had ik eigenlijk nog steeds niet echt een stad gezien. Hanoi – hoofdstad – voelt meer als een groot dorp, misschien door het gebrek aan hoogbouw en Internationale ketens in het centrum. Van Saigon verwachtte ik daarom ook niet veel, maar uiteindelijk bleek het wel echt een stad te zijn. Een levendige stad waar mensen op elk uur van de dag ergens mee bezig lijken te zijn, ondanks de (helse) warmte. Er zijn hoge, moderne gebouwen, grote winkelcentra (incl Internationale ketens),  chique cocktailbarren, hipsterzaken en genoeg bezienswaardigheden.

Maar nog even over die helse warmte… 36 graden is voor mij toch niet de perfecte temperatuur voor sightseeing. Zelfs ‘s avonds koelt het niet af en dat konden we goed voelen in onze hotelkamer, op de bovenste verdieping mét plat dak, waar de airco kapot was. Dat was geen fijne nacht. We hebben het één en ander bezocht, maar vooral op een slakkentempo. Maar we hebben ook dingen bewust niét gedaan. Wie Vietnam zegt, denkt al gauw aan de oorlog. (Of misschien ben ik dat alleen, maar dat komt omdat het ooit mijn examen onderwerp was en ik de oorlog van voor naar achter moest kennen.) En in Saigon zijn er genoeg musea over die oorlog. Musea die je volgens velen echt niet zou moeten overslaan. Maar dat hebben we wel gedaan, we zijn niet naar de Chu Chi tunnels geweest en ook niet naar het War Remnants museum. Een schande? Misschien, maar dit museum schijnt heel heftig te zijn en laat alle gruwelijke details op foto of aan de hand van objecten zien. Denk aan slachtoffers van agent orange of de onmenselijke omstandigheden waarin gevangenen leefden. Ik vond 36 graden op dat moment even genoeg om te verwerken. Ik vind het natuurlijk belangrijk om dat soort gebeurtenissen te herdenken (opdat het nooit weer gebeurt enz), maar persoonlijk denk ik dat dat ook kan zonder dat de gruwelijkheden op je netvlies gebrand staan.

Goed, even naar iets luchtigers. Het letterlijke hoogtepunt van Saigon: de rooftopbars, waar je er meer dan genoeg van hebt. Je bestelt een veel te duur bierje (of een nog duurdere cocktail) en mag dan de hele avond genieten van het uitzicht en de muziek van de DJ. Saigon heeft verre van een indrukwekkende skyline, maar het is wel een bruisende stad die in ontwikkeling is. Op dit moment zijn ze bezig met de bouw van een metrostelsel die in 2018 klaar zal zijn. Dan kom ik graag nog eens terug, want ik weet zeker dat het dan nog meer een wereldstad zal zijn.

En toen gingen we naar dat paradijselijke eiland Phu Quoc, om onze reis in stijl af te sluiten. Tsja wat kan ik daar nou over zeggen? Behalve dat dit eiland een ontzettend interessant verleden heeft, omdat het jarenlang als gevangenis gefunctioneerd heeft. En dat ik hier alles nodig heb om gelukkig te zijn: een wit strand, blauwe zee, felgekleurde bloemem, prachtige groene bomen, verse kokosnoten die zo uit de boom komen vallen, een afgelegen resort midden in de natuur, elke avond bezoek van gecko’s en kameleons, een ongelooflijk mooie strandtent met onwijs lekker eten, zoals dagverse vis en schaaldieren.
 
En ook het resort waar we verbleven was geweldig met een infinity pool die over de zee uitkijkt, zonsondergangen die lijken op een gefotoshopte achtergrond van een Windows computer, hangmatten op een privéstrand, baco’s voor een paar euro, een douche in de buitenlucht met uitzicht op knalroze bloemen en palmbomen, pannenkoeken en vers fruit als ontbijt, witte schone lakens en een onwijs volmaakte reis in mijn herinnering.

  
    /

Ik hoor van sommigen dat ik ‘nu alweer’ naar huis kom en dat ‘de tijd zo snel is gegaan’, maar voor mij voelt dat niet zo. Het duurde voor mij juist lang en ik heb van elke minuut genoten. Het voelt alsof ik een half jaar weggeweest ben. Een perfect klein half jaartje waarin ik werkelijk alles heb gedaan wat ik wil. Ik heb in goedkope hostels geslapen en in luxe resorts. Streetfood gegeten en gedineerd in dure restaurants. Oude vrienden weer gezien en nieuwe mensen ontmoet. Superdrukke steden bezocht en in de natuur geweest, ver weg van de bewoonde wereld. Culturele bezienswaardigheden gezien en veel over historische feiten geleerd. Dertig kilometer op één dag gelopen en ook een keer niet meer dan 800 meter. Korte nachten gemaakt en heerlijke lange. Ons geld met poker verloren, maar ook vijf keer(!!!!) gratis een upgrade naar een luxere kamer gekregen. Ik heb lekkere dingen gegeten en ontzettend vieze dingen gegeten. Ik ben vervelende straatverkopers tegengekomen, maar ook door de vriendelijkste mensen ooit geholpen. Ik heb gelachen, mezelf verwonderd en nogmaals…onwijs genoten!